Rijaliti Srbija
Izgleda (ali ne mora da znači) da prisustvujemo poslednjoj sezoni epskog serijala pod imenom „Skok u bezdan“ u režiji naprednih izvođača lopovskih radova sa naglaskom na AV-a, glavnog scenariste i glumca, Jednog i Jedinog, našeg ljubljenog Vođe. Tokom 12 (i slovima: dvanaest) godina prikazivanja ove nadasve uzbudljive serije koja je kombinacija drame, komedije i krimića bilo je svega i svačega, što zdrav razum može da zamisli a nezdrav da ostvari, krali su se izbori, prirodna bogatstva i resursi, zagađivala se voda i vazduh i zemlja, gradilo se na vodi i pod vodom i na vrhovima planina, kopali su se rudnici a sekle su se šume i rušile institucije države a društvo se devastiralo za sve pare oprane na bezbroj načina, deca su ubijala decu, protivnici naprednjačkog režima su provlačeni kroz tabloidno blato, švercovala se droga i oružje i svašta nešto pod dirigentskom palicom Službe koja je usput i ne previše tajno pratila, prisluškivala i maltretirala građane (neke je i hapsila), Vođa se obraćao naciji svakodnevno glumatajući iz sve snage poput poludelog hipnotizera sa televizija koje koriste nacionalnu frekvenciju a koja je javno dobro, napredna bulumenta korisnih idiota sprovodila je teror nad neistomišljenicima gde god je stigla, branili su Kosovo i predali ga Prištini na tacni, zasrali su u Banjskoj sa onom smešnom oružanom pobunom „golorukih“ Srba pa se posle vadili pristajući na sve Kurtijeve fore i fazone i tako smo stigli do kraja (valjda).
Glavni glumac, naš Firer Aca, umorio se i to je sada vidljivo i iz aviona. Sve što se dešava i na spoljnom i na unutrašnjem planu po svemu sudeći je premnogo i za njega, neumornog i nenadjebivog. Iz EU mu poručuju da je uhvaćen sa rukama u tegli džema (pokrao najskorije izbore iz decembra prošle godine) i da mora nešto da učini u vezi s tim.
Takođe, izgleda zatečen (on koji sve zna) postojanjem opozicije koja posle dugo vremena liči na nešto što bi moglo biti alternativa njemu i njegovim banditima. Ako u poslednjoj epizodi ne dođe do veleobrta i ova serija ne dobije i elemente fantastike (recimo da nekim čudotvornim potezom, do sad neviđenim trikom ne izvede akrobaciju u vidu prebacivanja i preseljenja cele zemlje Srbije i njenih stanovnika na teritorije što Rusije što Kine a daleko od mrske Evrope) velike su šanse da ovom zlu konačno vidimo leđa.
Jeste da takav rasplet uglavnom zavisi od nas građana i građanki koji smo do sada u najvećoj meri statirali u kukuruzu ali ima tu i istorijske nužnosti koja se pojavljuje iznenada kao neočekivana sila i rešava stvar. I, što se kaže, dosta je bilo.
E, sad, bumo vidli koliko će dugo da traje finale ovog urnebesnog serijala, da li će u konačnici biti ipak postavljena zaštitna mreža ispod tanke žice po kojoj kao narod hodamo već izvesno vreme i da li će nam se otvoriti padobran prilikom „skoka u budućnost“ i kada ćemo konačno moći da kažemo Gotov je, bez znaka pitanja.
Čaša je, kao što znate, ili do pola puna ili do pola prazna pa vi izaberite.
Piše: Dragan Karalazić
