Stanje u poljoprivredi – Marko Lukić, poljoprivrednik iz Tabanovića
Kako ove, tako i mnogih prethodnih godina svedoci smo negativnih pojava u našoj poljoprivredi kao što su sa jedne strane visoke cene voća, povrća, sirovog mesa na pijacama i u super marketima, i sa druge, nezadovoljni poljoprivrednici koji samo svoje rashode za proizvodnju namirnica ne mogu da podmire sa mizarnim otkupnim cenama proizvoda čak i ako se na tu cenu dodaju subvencije koje se neredovno isplaćuju.
Odakle god da se krene, da li se radilo o proizvodnji kukuruza, pšenice ili nekog voća dolazimo do bezbroj problema jer se nikada nije ozbiljno pristupalo planiranju i uređenju poljoprivrede u Srbiji. Kada krenemo od same osnove i stvari koje su potrebne za postizanje I stvaranje jednog uredjenog sistema u poljoprivredi, tačnije u samoj državi, Srbija može se reći ima neograničene resurse kada je u pitanju obradivo zemljište u odnosu na površinu svoje teritorije (0,56 h/stanovniku). Zbog svakodnevne migracije stanovništva iz sela u gradove težimo ka sistemu sa zapada gde će veće količine zemljišta obrađivati pojedinac, što veoma negativno utiče na male zemljoposednike.
Po pravilu, problem nastaje u samom startu, tehnologija nam je zastarela, prinosi su nikakvi, kontrola poljoprivrednih proizvoda neadekvatna i da ovako organizovana, poljoprivredna nema nikakvu perspektivu što kao proizvod daje to da ćemo kroz par godina postati daleko više zavisni od uvoza pojednih artikala.
Veliki problema predstavlja tržište, koje je skoro u potpunosti privatizovano, pa se samim tim i diktira cena proizvoda svojevoljno. Kao rezultat pomenute neuređenosti tržišta, pojavlju se nakupci koji se mimo kakvih propisa bave trgovinom. Istovremeno, oni neretko nemanju neke posebne zahteve u pogledu kvaliteta samih proizvoda a plaćaju kešom, smanjuju otkupne cene proizvoda i remete tržište, što samim tim kao proizvod ima jednu nejasnu i nereaknu sliku koju država dobija i na osnovu koje subvencioniše same proizvođače. Takođe, javlja se problem kada se u sezoni uveze isti proizvod iz inostranstva (najčešće proizvodi koji ne ispunjavaju standard u EU), dolazimo do smanjenja cena proizvoda kod nas i najčešće propadanja istih, jer nema ko da ih otkupi. U čitavom ovom lancu, svi profitiraju sem proizvođača.
Kao moguće rešenje pomenutih problema je i sistem veletržnica koje bi obezbedio određivanje prodajnih i otkupnih cena, siguran otkup voća, povrća i pšenice , dok sa druge strane gledano sa aspekta sirovog mesa, mesna industrija u vlasništvu države, selektovanje izloženog mesa u marketima na osnovu svog porekla itd.
Kao zaključak možemo reći da je najveća odgovornost na samoj državi koja mora ozbiljno da usmeri svoje resurse ka poljoprivredi a samim tim i da povlači nepopularne poteze kada je to potrebno.