Pre izgradnje stambenih zgrada u naselju „Trkalište“, od kuće poznatog Šapčanina Luke Kosovca, koja se nalazila na uglu ulica sada Jovana Cvijića i Đukanovića sokaka, u blizini nalazilo se Trkalište. Na Trkalištu velikom praznom prostoru, nalazio se Hipodrom gde su se održavale konjske trke, pre Drugog svetskog rata, u Kraljevini Jugoslaviji. U Šapcu su bili poznati odgajivači rasnih konja, arabera. Po tome, prednjačilo je mačvansko selo Štitar, a u Pocerini selo Maovi. U Kraljevini Jugoslaviji mladići iz sela Štitara, regrutovani su i služili su vojni rok u Kraljevoj gardi, gde su trenirali, dresirali i spremali kraljeve konje za konjske trke. Po tome jedna od najpoznatijih porodica iz sela Štitara, bila je porodica Solunca Čede Tufegdžića. Sin Voja Tufegdžić, služio je vojni rok kao oficir u kraljevoj gardi gde je kao trener i dreser, obučavao vojnike koji su služili vojni rok u kraljevoj gardi. Kada je počeo Drugi svetski rat, Voja Tufegdžić, koji je položio zakletvu, zakleo se za Kralja i otadžbinu, odlazi u četnike. Po pričanju starijih poznatih Šapčana, Voja Tufegdžić je bio pošten, čestit i nikoga kao četnički komandant nije ubio i mučio, oženjen u toku rata, njegova supruga koja ga je pratila, rodila je sina u selu Savkovići u blizini Ljubovije, na žalost u borbi između partizana i četnika, a rođenog Vojinog sina, ostavljenog našli su partizani i poneli su ga sa sobom po Bosni od sela do sela i ostavili ga u jednoj srpskoj porodici, koja je vodila računa o Vojinom sinu, sve vreme do okončanja Drugog svetskog rata. Ta bosanska porodica koja je čuvala Vojinog sina, saznala je identitet, da dete po majci, ima babu koja živi u Šapcu, u ulici kralja Aleksandra. Odneli su dete, siroče i dali babi. Sin Vojin, kod babe, odrastao je školovao se i završio šabačku ekonomsku školu. A sada živi u SAD. Voju Tufegdžića, jatak je odao i partizani su ga ubili, a supruga da bi spasla sina, imala je samo jednu inekciju protiv pegavog tifusa i dala sinu, spasla je sina, znala je da sebe žrtvuje, jer je bila završna godina Medicinskog fakulteta. Pored porodice Tufegdžića iz Štitara, koja je odgajala, rasne konje, konje arabere za konjske trke, bila je i porodica Marjanović iz Štitara. Po završetku Drugog svetskog rata, pored Šapca, u Mačvi, u Bogatiću, osnovan je konjički klub i urađen je hipodrom gde su redovno, svake godine održavane konjske trke. Na trkalištu u Bogatiću učestvovali su konji, privatnih odgajivača iz celovite tada Jugoslavije i ergela: Karađorđeva, požarevačkog Ljubičeva i Beograda. Prvi hipodrom u Šapcu koji se nalazio na Trkalištu, gde je sada stambeno naselje, obeležili su na konjskim trkama konji: Alžir i Bengazija. Na trkama, neprikosnoveni, na svim trkama pobednici. Vlasnik konja Alžira i Bengazije bio je odgajivač konja Joviša Berić iz pocerskog sela Maova. Konje Alžira i Bengaziju na svim konjskim trkama, jahao je tada poznati džokej Ličanin takođe iz sela Maova.
Gde je sada veliko stambeno naselje „Trkalište“,nalazio se hipodrom i velika tribina, savremeno sagrađena, sa velikim prostorijama, koje su se nalazile ispod tribina. Tribina je napravljena još u vreme Kraljevine Jugoslavije. Osim tribine i hipodroma – trkališta drugih objekata nije ni bilo. I dalje sve do Bećinog brda, prema Letnjikovcu, nije bilo ni jedne privatne kuće i stambene zgrade. Kada je šabački hipodrom prebačen na novu lokaciju gde se i sada nalazi, gde se završava naselje „Kamičak“, sa leve strane magistralnog puta Šabac-Majur -Prnjavor-Loznica urađen je i uređen nov hipodrom, sa pratećim potrebnim prostorijama, a po tome je poznat mnogim ljubiteljima konjičkog sporta širom Srbije i bivšim republikama celovite Jugoslavije. Kada je šabački hipodrom preseljen sa „Trkališta“ na novu sadašnju lokaciju, tribine na Trkalištu, prostorije ispod tribina, koristili su šabački sportski klubovi: bokserski klub, fudbalski klub „Trgovački“, šabački atletičari, šabačke osnovne i srednje škole, deca i omladina svakodnevno iz Prekog šora zbog blizine Trkališta, a bilo je omladine i rekreativaca iz drugih krajeva Šapca. Na zelenom velikom prostoru, uprava FK „Trgovačkog“ uradila je i uredila po propisima PFI (pravilima fudbalske igre), fudbalsko igralište, na kome su se igrale prijateljske i prvenstvene fudbalske utakmice. U Šapcu mesta gde su odrastali i stasavali, poznati šabački fudbaleri, bili su na Bairu Dudara, u Donjem šoru „Krdžanovo polje“, veliko dvorište OŠ „Vuk Karadžić“ na Kamičku i u Prekom šoru „Trkalište“. U Šapcu je bilo nekoliko „skauta“, koji su otkrivali fudbalske talente i odlazili na navedena mesta, gde su deca, omladina, svakodnevno, pre i po podne igrali fudbal. Najveći, najpoznatiji i najstručniji, šabački fudbalski „skaut“, koji je otkrivao fudbalske talente bio je Stevan Vilotić Ćele, godinama poznati standardni prvotimac, fudbaler FK „Mačve“. Prekošorac, koji je stanovao u Šapcu u Masarikovoj ulici broj 51, po završetku fudbalske, igračke, karijere ostao je u fudbalu i kao fudbalski trener bio je poznat u celovitoj Jugoslaviji. Jedno vreme Stevan Vilotić Ćele bio je trener omladinske fudbalske reprezentacije Jugoslavije, u vreme celovite Jugoslavije, za njegove zasluge i postignute rezultate u razvoju fudbala, u vezi njega i njegovog imena, svake godine održavani su Memorijalni fudbalski turniri. Memorijalni fudbalski turnir poznat pod imenom: Sava, Penda, Ćele (Sava Stefanović, Dušan Stanković i Stevan Vilotić). Ovi koji sada vode FK „Mačvu“ nisu ni znali da je turnir postojao a utakmice FK „Mačve“nisu ni gledali a u upravu kluba „Mačve“ došli su po političkim vezama, kumovskim, rodbinskim i mnogi od njih, koji su u upravi FK „Mačva“ fudbal nisu gledali „ni u izlogu“. Dugo godina fudbalski memorijalni turnir, povodom imena Stevana Vilotića Ćela održavan je u Subotici. Memorijalni fudbalski turnir u Šapcu „Sava, Penda, Ćele“ već godinama se ne održava bio je kratkog „daha“, jer među nama nema više, Save, Pende, Ćela, nema ni turnira. Fudbal i ostale sportske igre i sportove treba da vode, da su u upravama klubova sportisti, a ne političari, diletanti, koji nemaju veze sa sportom, ali putem sporta žele da se afirmišu. Video sam jednog vrhunskog šabačkog političara koji po ulicama Šapca, trgovinama nosi gornji deo trenerke sa amblemom, znakom FK „Mačva“, pa sam hteo da pitam od kada on igra i na kom mestu igra za FK „Mačvu“, ali bolje što nisam pitao! Svim političarima Srbije, treba da bude uzor, Ivica Dačić, koji je dugo godina političar, koji je završio fakultet političkih nauka a ne političari koji su ušli u politiku iz ličnih interesa, i sa politikom nemaju pojma. Ivica Dačić još iz vremena Slobodana Miloševića ostao je veran svojoj partiji i pokazao je svoj karakter ali malo je u Srbiji takvih političara. Trkalište sa velikim brojem stambenih zgrada koje se nalaze između ulica sa istoka, ul. Prote Smiljanića, sa juga Cerskom ul. sa zapada, ul. Jovana Cvijića i sa severa Norveška ulica. Na Trkalištu između zgrada nalazi se velika zelena travnata površina redovno se održava, trava je uvek pokošena pokupljena i odneta. Ovaj posao već godinama obavlja šabačko komunalno gradsko zelenilo. Oko svih zelenih, travnatih površina, urađene su široke betonske staze, po celom Trkalištu. Međutim, ima ljudi, stanara koji stanuju u zgradama, koji ne koriste betonske staze, već iu preko zelenih površina uništavaju travu i pored betonskih staza prave nove staze koje su nepotrebne, ruže ambijent. Na jednoj zelenoj površini ima dve takve staze, paralelne, vrlo uočljive i nepotrebne. Navodno im koriste da skrate put samo za nekoliko metara. Istovetno kao u selima kada seljani zaseju useve: detelinu, pšenicu i dr i preko tih useva, nepotrebno naprave putiće i unište useve. Kultura, „prekom preče naokolo brže“. Kada je lepo vreme na Trkalištu, svakodnevno, cele godine ima veliki broj dece, ne samo sa Trkališta, već iz svih krajeva Šapca, deca se igraju voze trotinete, bicikle, rolere, ljuljaške, klackalice. Od igara najviše igraju fudbal. Majke sa malom decom u kolicima. Ljudi, invalidi uz pomoć ortopedskih pomagala, vokera, štaka, štapova, betonskim stazama u toj navedenoj atmosferi, ambijentu na Trkalištu voze se motorna vozila: putnički automobili, motor bicikli, skuteri, mopedi. Ljudi, deca majke sa decom, invalidi, rekreativci ugroženi su sa sagorevanjem nafte, benzina i gasova, koju prouzrokuju motorna vozila koja se kreću po betonskim stazama. Pitam se da li za te nesavesne vozače da li je dozvoljena vožnja na toj lokaciji Trkalištu? Na Trkalištu svakodnevno od jutra do kasnih večernjih časova, ljubitelji pasa iz svih krajeva Šapca, dovode u šetnju svoje ljubimce da ih prošetaju i da psi obave svoje fiziološke potrebe, Uglavnom vlasnici pasa svoje ljubimce vode na povodcima. Ima savesnih vlasnika pasa koji poštuju zakon, a veći broj vlasnika pasa uočio sam da su nesavesni i da ne poštuju zakon. Kada pas obavi fiziološke potrebe vlasnici pasa dužni su da fekalije pasa uklone, počiste, na ulici na zelenim površinama, pogotovu gde se deca igraju, ali to vlasnici ne čine. Psi mogu da budu zaraženi ehinokokom (Ecxinoccus) vrsta pantljičare dužine 3-6 mm, živi u crevima psa. Sa zagađenom hranom njegova jaja dospevaju u creva životinja, krvotoka, jetru, pluća i druge organe, gde se razvijaju u sitnim zamecima, a zametak može da dostigne, veličinu dečije glave. Napada ljude, a posebno u Dalmaciji, a znam za dva slučaja u Šapcu i njihov identitet, jer sam ih lično poznavao. Jedan od njih je preminuo, a drugog su spasli operativnim putem u N. Beogradu, na dečijoj klinici „Majka i dete“. Ehinokok se naselio u pluća i dostigao je veličinu tenis lopte. Preminuli Šapčanin koji je oboleo i umro od ehinokoke, bio je Miloš Milošević, otac moje učenice Branke Milošević, udate Bulatović. Miloš Milošević, lep čovek, atleta, gimnastičar često je vežbao gimnastiku u šabačkom „Sokolskom domu“, a od gimnastičkih sprava obožavao je vratilo. Sećam se stanovao je u Masarikovoj ulici u blizini FK „Mačvinog“ igrališta, a imao je psa vučjaka koji ga je zarazio.
-NASTAVIĆE SE-
Pavle Pavlović-Paja Labud