Počivaće u manastiru koji je njegova zadužbina

Vladika Lavrentije sahranjen u manastiru Soko grad

Episkop šabački Lavrentije, upokojio se u Šapcu u nedelju u 17 časova u svom domu u Duhovno sportskom i kulturnom centru u Kasarskim livadama. Sahranjen je u sredu u Soko Gradu, kod Ljubovije, kraj crkve Manastira, koji je njegova zadužbina posvećena Svetom Nikolaju Velimiroviću, na prostoru gde je podigao, pored ostalog, dom Nikolaju i patrijarhu Pavlu.

Pre toga, u Sabornoj crkvi svetih apostola Petra i Pavla u Šapcu, gde je od ponedeljka bilo izloženo njegovo telo, služena je zaupokojena liturgija, a potom i opelo. Veliki broj vernika odao je počast uglednom episkopu, uz prisustvo mnogih sveštenika i monaha, a pridružio im se i administrator Eparhije šabačke, episkop zvorničko-tuzlanski Fotije, koji će biti na čelu ove eparhije dok Sabor SPC ne izabere Lavrentijevog „naslednika“.

Vladika Lavrentije je bio arhijerej 54 godine, od svoje 32 godine, a monah 65 godina. Gospodu se predstavio, kako se crkveno kaže, četiri dana pred rođendan (Savindan). Rođen je 1936. godine, kao blizanac, sa bratom Savom, u Bogoštici kod Krupnja, kada mu je nadenuto svetovno ime Živko.

Osnovnu školu je završio u Krupnju, a dva razreda gimnazije u Loznici, pravoslavnu Bogosloviju i Bogoslovski fakultet završio je u Beogradu.

U čin jerođakona posvećen je 1958, a u čin jeromonaha 1961. godine. Dve godine bio je duhovnik crkve Ružice na Kalemegdanu (Beograd), posle toga parohijski sveštenik na Kupresu. Dve i po godine bio je profesor Bogoslovije u manastiru Krki i istovremeno paroh u Ivoševcima. U episkopski čin izabran je 1. juna 1967, a posvećen 16. avgusta 1967. u Sabornoj crkvi u Beogradu. Od 1967. do 1969. godine bio je vikarni episkop moravički u Beogradu.

Godine 1969. godine postavljen je za episkopa zapadnoevropskog i australijsko-novozelandskog i ustoličen marta 1969. u Londonu. Pošto je stvorio uslove za formiranje nove eparhije u Australiji, postavljen je za episkopa u zapadnu Evropu. U Himelstiru u Nemačkoj osnovao je eparhijski centar. Prvo je otkupio za Srpsku pravoslavnu crkvu jednu već sagrađenu crkvu, tu je zatim osnovao štampariju i izdao dela sv. vladike Nikolaja Velimirovića i mnoge druge verske knjige. U to vreme dela vladike Nikolaja nisu mogla biti štampana u tadašnjoj Jugoslaviji. Godine 1985. je u Londonu venčao princa Aleksandra Karađorđevića i princezu Katarinu.

Posle punih dvadeset godina episkopskog staža u dijaspori Sveti arhijerejski sabor SPC izabrao ga je 1989. godine za episkopa šabačko-valjevskog. Ustoličen je u Šapcu 23. jula 1989. godine. Na tom položaju nasledio je upokojenog episkopa Jovana Velimirovića. Nastavio je započetu delatnost svog prethodnika kroz misionarsku izdavačku kuću „Glas Crkve“ eparhije šabačko-valjevske, štampali su veliki broj knjiga, uspostavili pravoslavnu radio i tv stanicu.

Posvetio je veliku pažnju obnavljanju i zidanju novih crkava, osnovao je novi manastir Soko u podnožju Soko grada. U sklopu ove njegove zadužbine nalazi se i muzej posvećen sv. vladici Nikolaju. Njegovim zalaganjem prenete su mošti sv. vladike Nikolaja iz Amerike u Srbiju 12. maja 1991. u manastir Lelić. Radio je na zbližavanju dece iz dijaspore sa decom iz Srbije, u okviru akcije „Moba“ koja se održava svake godine počev od 2001. godine.

Episkop Lavrentije je govorio engleski, nemački i ruski jezik. Bio je član Svetog arhijerejskog sinoda od 2002. do 2004. godine.

Kao predstavnik i izaslanik Srpske pravoslavne crkve učestvovao je na mnogim međucrkvenim sastancima i držao predavanja i referate. Urednik je lista „Pravoslavni misionar“ (od 1998), a napisao je i više članaka versko-poučne sadržine.

Na njegov predlog Sveti arhijerejski sabor je na svom redovnom zasedanju u maju 2006. podelio veliku eparhiju šabačko-valjevsku na dve eparhije: šabačku sa sedištem u Šapcu i valjevsku sa sedištem u Valjevu. Od tada je gospodin Lavrentije šabački episkop, a za valjevskog episkopa postavljen je Milutin Knežević, do tada australijsko-novozelandski.