Zagrli drvo ali mene prvo

Prva u nizu od četiri planinarske akcije, sa ovim motom, koje izvode Beogradki planinari, članovi P.K. „Policajac – Josif Pančić“ u ovoj godini izvedena je poslednjeg vikenda, meseca februara, na planini Cer, a u prisustvu šabačkih planinara, članova PSD „Gučevo“, je simbolika ljubavi prema drvetu – prema prirodi, prema svom bližnjem. Zato nosi takav naziv – Zagrli drvo, ali mene prvo!

Šapčani kao domaćini Beogradskim i Lozničkim planinarima iste su sačekali kod memorijalnog kompleksa u Tekerišu, kako bi iste upoznali o istorijatu Cerske bitke i žrtvama koje su pale u toj bici, a potom su se planinari podelili u dve grupe. Veća grupa nastavila je put, preko sela Trbosilja ka Milini, dok je nešto manje brojna ekipa, koju su mahom sačinjavali šabački planinari, kao domaćini pomenute akcije, krenula ka planinarskom domu „Lipove vode“ na Ceru sa zadatkom da zagreje prostorije doma i pripremi osveženje za učesnike akcije.

Znatno brojnija družina po dolasku u Jadarsko selo Milinu, koja je smeštena u kotlini, koju sačinjavaju planina Cer sa severozapadne strane i ako se može kazati planina Iverak (426 mnv) sa jugozapadne starne, izvršila je poslednje pripreme za uspon, krećući se asfaltnim putem, pored desne obale Milinske rečice, koja protiče središnjim delom sela, deleći ga na dve strane. Sa obe strane rečice podignute su predivne kuće, sa izuzetno urednim fasadama koje krase selo, kao i uređena dvorišta i brojni voćnjaci, koji su već okrečeni, a sve to daje draž i lepotu ovom selu, koje ne treba zaobilaziti. Deluje bajkovito i privlačno za sve posetioce, a posebno one koji su željni mira u prirodi.

Napuštajući selo Milinu, planinarska maršuta prelazi pomenutu rečicu nastavljajući put ja Ceru, pored predivno uređene vodenice, sa etno okućnicom.

Kolona planinara nastavlja put ka uzvišenju. Krstovi na nadmorskoj visini od nekih petsto metara, odakle se pruža predivan pogled na Gučevo, podno koga je Loznica, kja se od tame i dima nije mogla videti. Dalje od Gučeva uočljive su Sokolske planine sa Orovicom, zatim Mačkov kamen sa Jagodnjom, tu je i Boranja, a levo se nastavlja venac valjevskih planina, sa dominantnim Medvednikom, Jablanikom, Povlenom i drugima.

U vreme odmora na visoravni Krstovi bilo je interesantno slušati pripovedanje Andrije Bogićevića (55) Lozničkog planinara, koji se pre desetak dana vratio sa uspešno izvedenog uspona na vrh Akonkagve 6.962 m. Najviši vrh Južne Amerike. Svaka mu čast!

Bogićević je ovom prilikom izrazio raspoloženje da će se odazvati pozivu šabačkih planinara da gostuje na planinarskoj tribini.

Nakon petosatnog hoda planinari su ispešačili četrnaest kilometara, a potom odseli u planinarskom domu „Lipove vode“, gde su nakon osveženja izrazili zahvalnost domaćinima – šabačkim planinarima, a potom su Beogradski planinari nastavili put ka Lipolistu, naravno BUS – om prevoz, kako bi odseli u etno selu kod porodice Topalović.

1. Botić