Priča o Igoru Belohlaveku nije počela u Biblioteci, a tu se i ne završava. Ovde, među knjigama, pozajmili smo samo jedan segment večnosti, u kojoj ovaj umetnik zasigurno boravi. Pre 11 godina je, u saradnji sa Narodnim muzejom u Šapcu, ustanovljena izložba za dobitnike Nagrade „Igor Belohlavek“, koja se dodeljuje za najuspešnijeg mladog autora u okviru Oktobarskog salona. Ona, osim talentovanih mladih umetnika, okuplja i sve one ljude koji u trajanju vide nadu. Upravo tako je bilo i na otvaranju izložbe Aleksandra Bajunovića, prošlogodišnjeg dobitnika ove Nagrade, na kojoj su, pored autora, govorile i Jelena Podgorac Jovanović, direktorka Biblioteke šabačke i Tatjana Marković, muzejska savetnica.
K. Aleksić
„(…) Aleksandar Bajunović svojim ciklusom slika poziva na promišljanje trenutnog stanja patrijarhalne zaostavštine ruralnih područja Balkana, formalno i suštinski. Patrijarhalne ideje su vidljive u neprekidnoj gradnji kuća-višespratnica koje sugerišu združeni porodični život nekoliko generacija u jednom seoskom domaćinstvu. Iako se realizacija ovakve težnje za čuvanjem nacionalnog i patrijarhalnog identiteta uveliko počela urušavati nakon Drugog svjetskog rata (da bi kulminirala nakon ratnih sukoba koji dovode do raspada Savezne Federativne Republike Jugoslavije) odlaskom mlađih muških članova iz porodičnog seoskog okružja, gradnja ovakvih kuća se nastavlja priželjkujući povratak sinova. Takva ideja „kuće“ uglavnom nije ostvarena do kraja, građevine ostaju nezavršene i ne ispunjavaju svoju inicijalnu namjenu. Trenutna pozicija patrijarhalnih formi prošlosti se tako preispituje u radu Bajunovića. Sagledana je u vremenu globalističkih političkih i ekonomskih previranja, koja neumitno teže da unificiraju nacionalni identitet izgrađen u prošlim sistemima, te uzrokuju masovnu gravitaciju seoskih područja ka gradskim sredinama ili drugim evropskim državama i gradovima u tolikoj mjeri da je samo njihovo postojanje dovedeno u pitanje. Uloga oca u ostacima nekadašnjeg patrijarhalnog sistema, velike ujedinjene porodice koja obitava na jednom imanju u jednoj kući, te pojam nasljeđa kroz nedovršenu i napuštenu kuću i okućnicu, Bajunović iscrpno problematizuje u obimnoj seriji uljanih slika na platnu. Teme koje bira su veoma lične, znakovite i angažovane…“
(Iz teksta „Penjući se ka nebu“ dr um. Borjane Mrđe)
