Kada se sve (generalno rečeno) sabere i oduzme, mi smo, kao narod, a šire i kao civilizacija, bolesni. I psihički. I fizički. Psihofizički. Pošto smo bolesni, a ne želimo to da priznamo sebi, da li iz straha ili iz gordosti, ne možemo da se izlečimo, jer pretpostavka svakog izlečenja jeste priznavanje sopstvene bolesti. Ako iz te perspektive pogledamo stanje kod nas, onda uopšte nije čudno to što nam se dešava. Počevši od urušavanja estetskih, preko uništenja etičkih do izopačenja epistemoloških vrednosti. Iz svakog od tih padova se krije neka bolest. Bolest koju mi veličamo kao zdravlje. Duhovna (psihofizička) bolest bića. Bića koje umire. Jedini izlaz iz ove situacije jeste pokajanje (preumljenje), odnosno da priznamo sebi da smo bolesni (bolesnici) i da započnemo sa lečenjem svojih bolesti. A to bi mogli započeti i sa redukcijom (postom, uzdržanjem) od obilja informacija koje nam serviraju mediji sa nacionalnom frekvencijom. Recimo. Ili time što bismo naučili da slušamo. I pričamo. Da razgovaramo. I još nekim drugim navikama kojih smo se odrekli kako bi bili u skladu sa svetom. A najefikasniji način, mislim, bio bi da svi vrate partijske knjižice i započnu život negujući i razvijajući svoje autentične osobine i sposobnosti, odričući se uvlačenja u tuđu unutrašnjost i korišćenja jezika za negovanje ulaza u tu unutrašnjost. Budite ljudi, a ne članovi stranke.
Jovica Radović
