U izdanju Udruženja umetnika „Boje reči“ iz štampe je izašla knjiga POSLEDNjA MOĆ, autora Dragana S. Filipovića o pesnicima, pripovedačima i dramskim piscima Petru Laziću i Dragoljubu Jovičiću, rodom iz ovog dela Srbije, iz Posavotamnave, koje je – uprkos tome što su tridesetih godina prošlog veka kao autori knjiga i brojnih poetsko-proznih tekstova bili zastupljeni u književnim časopisima i listovima širom tadašnje Kraljevine Jugoslavije, počeo da prekriva veo zaborava.
U recenziji za ovu studiju književnik Dragoslav Mićić je napisao:
Književnost i istorija za nezaborav
Jedan od najpoznatijih i najuspešnijih (najnagrađivanijih) novinara i književnika u ovom delu Srbije, Dragan S. Filipović iz Šapca, knjigom „Poslednja moć“, potvrđuje svoj status pisca za očuvanje tema koje čine Srbiju večno slobodarskom u svim oblastima vekovnog postojanja i trajanja.
Posle serije knjiga o stradanju i patnji, ali i nepokornosti duha stanovnika Šapca, Mačve, Pocerine, Jadra…(„Vojnikova breskva – dva izdanja, „Komad taina“, „Beleg od bajoneta“, „Rat u Sloveniji, Trilogije „Vojnikova breskva“, „Danilove oči“ i drugim), iznova se posvetio svojoj neposrednoj struci: istoriji književnosti. I to onoj koja je, uprkos svojim vrednostima, na putu zaborava. Kao što je napisao i za nove naraštaje ostavio neprolazne zapise o književnicima iz prošlog veka, koji su u to vreme bili poznati i priznati na prostorima tadašnje Kraljevine Jugoslavije: „ Čovek pokošenog polja“- Branimiru Ćosiću, rodom iz Štitara u Mačvi, „Svedok dva rata“ – Konstantinu Đorđeviću, autoru antologijskih dela jugoslovenske književnosti: pesme „Kaluđer“, pripovetke „Cerovački vladika“ i romana „U Bežaniji“, iz Šapca, i „Pesnik apatinskih šuma“ – Modragu – Milu Borisavljeviću, prvom gl. i odg. uredniku lista „Glas Podrinja“, koje je počeo da prekriva veo zaborava, tako sada piše o Petru Laziću iz Vladimirca (Mehovine) i Dragoljubu Jovičiću iz Jalovika, svojevremeno, u prvoj polovini prošlog veka, poznatim književnim stvaraocima u prozi, poeziji i dramskim tekstovima.
Najveći i najteži deo posla (prikupljanje podataka u arhivima i bibliotekama, privatnim kolekcijama i zadužbinama), Filipović je, njemu svojstveno, studiozno obavio, baš kao i neposredno pisanje, i time ostvario cilj: prikazao delo dvojice zavičajnih: posavotamnavskih pisaca, i njihovih značajnih dometa, i obezbedio im trajanje u srpskoj književnosti.
Dragan S. Filipović knjigom „Poslednja moć“ potvrdio je svoj književno – dokumentarni, ali i umetničko – literarni kvalitetet pisanja. O Petru Laziću i Dragoljubu Jovičiću (poznatom i po svom novinarskom radu u „Politici“) između dva svetska rata, Filipović analitično i jezički, i stilski blisko za čitaoce, piše o njihovom detinjstvu, školovanju u Šapcu, studijama u Beogradu, pisanju i objavljivanju u mnogim listovima i časopisima svojih pesama, propovedaka i dramskih tekstova, književnih prikaza i studija u tadašnjoj Kraljevini Jugoslaviji. I sve to sa citatima, analizama objavljenih Lazićevih i Jovičićevih književnih ostvarenja, sadržajno i kvalitetno, Tako je književnoj javnosti Podrinja i ovog dela Srbije darivavao još jedno delo iz istorije književnosti koje će biti nezaobilazno u izučavanju i poznavanju literature, i drugih vrednosti, za generacije koje će tek stasati.
