U Gospodar Jevremovoj ulici bilo je dosta uslužnih zanatskih radnji i prodavnica gotove robe. Pored mnogih prodavnica u Jevremovoj ulici broj 19 bila je časovničarska radnja Srećković, koja je popravljala i prodavala nove časovnike poznatih švajcarskih marki. Srećkovići su popravljali; ručne, džepne, ukrasne zidne časovnike i sportske štoperice. Štoperice su se koristile prilikom atletskih takmičenja, sportskih igara: košarke, rukometa, fudbala a za merenje određenog vremena. U atletici su se merili vreme, rezultati svakog takmičara, a u sportskim igrama vreme trajanja igre. U atletici trčanja su bila na: kratke, srednje i duge staze. Posle Drugog Svetskog rata krosevi su bili vrlo popularni, a učenici svih šabačkih osnovnih i srednjih škola u toku svake školske godine imali su obavezno dva krosa: jesenji i prolećni. U Šapcu su se svake godine centralnim ulicama održavale ulične noćne trke koje je pratio veliki broj građana Šapca. A kros takmičenja, organizovana su na Trkalištu, nekada na zelenoj Dudari i Letnjikovcu tada „oazi“ Šapca. Svakog dana od učenika, omladine i odraslih građana Šapca na Dudari je „vrilo“ kao u košnici. Pored toga na Dudari su se igrale i fudbalske utakmice. Utakmice su igrali jedni protiv drugih: Bairčani, Kamičani, Prekošorci i Donjošorci. Zahvaljujući g-dinu Brani Gavriloviću zaposlenom na železnici, njegovom inicijativom i angažovanjem osnovan je šabački FK „Železničar“. Igrači FK „Železničara“, trenirali su i igrali su, svoje utakmice prijateljske i prvenstvene kao domaćini na „Dudari“. FK „Železničar“, uspešno se takmičio u ligama, koje je vodio Fudbalski Savez Srbije i Opštinski Fudbalski Savez Šapca. FK „Železničar“ za vreme svog postojanja, igrao je međunarodne utakmice u inostranstvu i u Šapcu, a najviše zahvaljujući g-dinu Brani Gavriloviću. G-din Brana u šabačkom fudbalu bio je ime, ali se više ne spominje. Niko više u Šapcu ne spominje fudbalske entuzijaste: Dragana Ivkovića, Brezića, Mirka i Milosava (stakloresci), „Bobeka“ (Alju Sakića), Mišu „Roletnara“, Tomu Uroševića i mnogo drugih zaslužnih za šabački fudbal. Nema više njihovih fudbalskih klubova, ne postoje, a nema i nekih od njih među nama, koje sam u tekstu naveo, ali moja malenkost ih ne zaboravlja.
Šabački mali gradski i seoski fudbalski klubovi Opštine Šabac, bili su rasadnik, gde su stasavali i postajali fudbaleri a neki od tih igrača i igrači velikih klubova. Sve je to u Šapcu postojalo do početka 21. veka. Tada su se u Šapcu „ugasili“ mnogi fudbalski klubovi: FK „Trgovački“ koji je postojao i pre Drugog svetskog rata, „Zanatlija“, „Grafičar“, „Železničar“ i „Zaslon“. FK „Radnički“, koji je bio osnovan, 1924. godine i bio vrlo uspešan u fudbalskim ligama Srbije, imao je pauzu do pre nekoliko godina, kada se ponovo reaktivirao i
počeo takmičenje od Opštinske fudbalske lige. Šabački fudbal i šabački
fudbaleri bili su poznati još iz vremena Kraljevine Jugoslavije, FK „Mačva“ igrala je fudbal i za vreme nemačke okupacije, a i u Socijalističkoj Jugoslaviji, za vreme Kraljevine Jugoslavije FK „Mačva“, bila je član Prve lige Jugoslavije, a za FK „Mačvu“ igrali su igrači rođeni u Šapcu, pravi Šapčani. Jedno vreme za FK „Mačvu“ igrao je poznati fudbaler Ivica Bek tada reprezentativac Jugoslavije. U toj Prvoj ligi, šabačka „Mačva“ igrala je sa klubovima: iz Beograda: „BSK“ i „Jugoslavija 1913“, iz Novog Sada: „Vojvodina“, iz Zagreba: „Konkordija“, „Građanski“, iz Sarajeva: „Slavija“. Za vreme nemačke okupacije Jugoslavije, od 1941. do 1944. godine, u jednom periodu do oslobođenja, FK „Mačva“ igrala je samo prijateljske utakmice, uglavnom u vreme Pravoslavnih praznika. Sećam se utakmica u Šapcu sa beogradskim ekipama: „BSK“-om i „Jugoslavijom -1913“, sa „Bogoljubom“ iz Obrenovca i „Vitezom“ iz Zemuna. Za „Vitez“ su tada igrali: Jezerkić, po oslobođenju, uspešan igrač beogradske FK „Crvene zvezde“. 70-tih godina 20-tog veka, na jednoj utakmici u Zemunu koju je igrala FK „Galenika“ na kojoj je moja malenkost prisustvovala po službenoj dužnosti upoznao sam g-dina Đuru Pešića člana uprave FK „Galenike“, koji je pre Drugog Svetskog rata i za vreme Nemačke okupacije igrao za zemunski „Vitez“. G-din Đura Pešić mi je evocirao uspomene na utakmice koje je igrao protiv „Mačve“ pored ostalih igrača „Mačve“, najviše je pričao o Voji Rogiću, centarforu, i o njemu kao centarhalfu „Viteza“ njegovom direktom protivniku. G-din Đura Pešić je rođeni brat g-dina Branka Pešića, jednog od najsupešnijih gradonačelnika, grada Beograda. Pored toga g-din Branko Pešić je bio vrli ljubitelj boksa. 70-tih godina 20-tog veka, kada je bila epidemija velikih boginja poznata kao „Variola vera“, g-din Branko Pešić, Zemunac u dvorištu njegove porodične kuće u Zemunu je vršena imunizacija!!! Tim gestom Branko Pešić je pokazao humanost i čovekoljublje.
FK „Mačva“, kada je osnovana 21. septembra 1919, prvi put je postala prvoligaš 1930. godine. Tada dres „Mačve“ nosili su reprezentativci: Mikica Arsenijević, Jovanović, Kesić, Vlaisavljević, Andrica Kojić i Beli Ilić (vratar), koji je karijeru završio u Makedoniji, u „Pobedi“ iz Prilepa i postao žitelj tog grada. Te 1930. godine FK „Mačva“ je tada dobila naziv „Provincijski Urugvaj“ jer je te 1930. godine u Urugvaju održano Svetsko prvenstvo u fudbalu, a fudbaleri Urugvaja osvojili su Svetsko prvenstvo. FK „Mačva“ je posle 20 godina u mestu 1950. godine ponovo drugi put postala je član Prve savezne lige Jugoslavije, a ulazak su izborili igrači „ponikli“ u Šapcu. Kada su se igrači-fudbaleri FK „Mačve“ takmičili u ligama Srbije i Jugoslavije od 1919. godine, pa sve do negde do dve hiljaditih godina 20-tog veka fudbaleri su bili Šapčani. Fudbalski klub „Mačva“ bio je rasadnik fudbalera za velike jugoslovenske klubove: „Crvenu zvezdu“, „Partizan“, OFK „Beograd“, „Vojvodinu“, „Slobodu“ (Tuzla), „Železničar“ (Sarajevo), „Spartak“ (Subotica), „Radnički“ (Niš). Nekoliko Šapčana igralo je za „Velež (Mostar), za reprezentaciju Jugoslavije, a nekoliko „Mačvinih“ igrača, po završetku aktivnog igranja, bili su uspešni treneri u inostranim klubovima. Pored toga i naš sadašnji gradonačelnik Nebojša Zelenović iz FK „AIK-Trgovački“ Šabac zajedno u „paketu“ sa Salkom Eganovićem, otišli su u pečalbu u FK „Rudar“ iz Kostolca kod Bore „Beka“-Jovanovića, predsednika kluba i dopisnika Jugoslovensksog lista „Sport“. Zelenović je u timu „Rudara“ igrao na mestu beka, a Salko Eganović je bio trener. Po nalogu tada fudbalskog saveza Jugoslavije, po službenoj dužnosti i Zelenovića i Eganovića sam „u živo“ gledao na utakmici koju je „Rudar“ igrao u Kostolcu. Iz ovog svega navedenog u ovoj kolumni vidi se da je Šabac bio rasadnik fudbalera. Pitam se, a i mnogi građani Šapca se pitaju, šta se to u šabačkom fudbalu od 2000. god. dogodilo! Pokušaću da iznesem moja opažanja, jer mi je to bilo zanimanje, radna obaveza. U sportu sam bio od svoje 10 godine a sada mi je 84-ta godina. Grad Šabac ima preko 100.000 stanovnika. U svim šavbačkim sportskim klubovima: fudbalu, rukometu, vaterpolu i drugim sportovima, malo je sportista, sportiskinja i trenera koji su građani Šapca. Ti sportisti i treneri dovedeni su u Šabac iz drugih sredina igraju za šabačke klubove, za velike pare, koštaju mnogo: putni troškovi, hranarina, stanovanje, lični dohodak dogovoren po ugovoru. To su velika novčana sredstva, koji građani Šapca moraju da plate kroz razne namete i saveze. Svi koji gledaju utakmice F.K. „Mačva“, znaju koliko fudbalera iz Šapca igra za „Mačvu“, zna se, i znaju svi. Često se pitam, zašto je to tako? Pokušaću da iznesem i razloge takvog stanja u šabačkom sportu.
1.Zato što su ugašeni, mali šabački fudbalski klubovi, a mnogi u gradu i ne znaju da su postojali. Ti mali fudbalski klubovi, bili su baza „rasadnik“ šabačkog fudbala, jer iz masovnosti-kvanititeta fudbalera i stručnog rada u tim klubovima, bilo je dosta kvalitetnih fudbalera, koji su igrali za poznate klubove tada Jugoslavije, a neki od njih bili su državni reprezentativci, kao što sam već u tekstu naveo!
- Nekada baza šabačkog sporta bile su Osnovne i Srednje škole. U školama je veliki broj učenika, a škole treba da budu uvek baza budućih sportista. Od velikog broja učenika, uz stručan rad u kontinuitetu, profesora fizičke kulture, Saveza sportova i ljudi iz Saveza zaduženih za sport u školama, sistemu takmičenja između škola, posebno u sportskim igrama. Iz škola treba da izlaze talentovani sportisti, koji treba da budu okosnica svakog šabačkog kluba kao što je nekada bilo! Ranije učenici šabačkih škola su se takmičili po liga sistemu, cele školske godine jesen-proleće, po dvostrukom bod sistemu. Sada učenici između škola takmiče po turnirskom sistemu koji traje do 3 dana i nema uvida ko je od učenika talentovan i nema takmičarskog duha i zato dovodimo u šabačke klubove sportiste sa strane. Napominjem da sa mladom populacijom u sportu treba da rade profesori fizičke kulture, pedagozi, psiholozi, najstručniji a ne kursisti, neobrazovani i nevaspitani.
-NASTAVIĆE SE-
Pavle Pavlović-Paja „Labud“