UG Tradicija srpskog Naroda
Svakog decembra već duži niz godina kraj zajedničke grobnice na Donjošorskom groblju u Šapcu, održava se pomen nevino nastradalim šabačkim omladinacima od bezbožničke ruke srpskih komunista. Svakog decembra odaje se pošta bespotrebnoj i uzaludnoj žrtvi jedne mladosti, naglo prekinute u svojevrsnom bratoubilačkom ludilu. Ove godine je obeleženo 80. godina od ovog tragičnog događaja.
U proleće 1944. godine pri štabu Cersko – Majevičke grupe korpusa, formiran je „Prvi Đački bataljon“. Činili su ga đaci i studenti koji su se već nalazili u jedinicama JVUO pod komandom majora Dragoslava Račića.
Zbog sve većeg priliva šabačke omladine, studenata i đaka srednjih škola, u jesen iste godine formiran je i Drugi Đački bataljon, a ova jedninica predstavljala je ne samo vojnu jedinicu, već i političko i intelektualno jezgro buduće generacije ravnogorskog naraštaja.
Prilikom povlačenja četnika, u Bosnu je prešao i Drugi đački bataljon, u sela Dvorovi i Djelovi. Komunistički čelnici, na žalost Srbi, izdali su naređenje da sve jedinice KNOJ-a koje se nalaze u Mačvi i na području Šapca hitno pređu Drinu, napadnu i unište Drugi đački bataljon, pod geslom da uništenje mora biti potpuno, uključujući svirepo streljanje i poslednjeg šabačkog đaka. Među ovim partizanima, gde se isticala Brozova voljena „Šesta lička“, nalazili su se i koljači Hadžiefendićeve muslimanske tuzlanske legije, koja je kompletna prišla partizanima.
U zoru, 16. decembra 1944. godine partizani su prešli Drinu kod sela Badovinci, ušli u Popove kod Bijeljine i napali đački odred koji je bio smešten na imanju Branka Erića. U neravnopravnoj borbi, đaci četnici, slabo naoružani borili su se viteški. Ubijene đake partizani su tovarili na volovska kola, a ranjene, vezane žicom, poveli prema Drini. U njivi Čedomira Gavrića, zemljoradnika iz Badovinaca, komunisti su zverski mučili zarobljene đake, terajući ih da golim rukama kopaju svoje rake.
Grupu đaka četnika, njih 64 sahranio je Živan Perišić iz sela Popovi.
Njihova tela ležala su na ovom mestu čitavu deceniju, dok se roditelji nisu izborili da tela njihove dece budu položena u zajedičku grobnicu na šabačkom Donjošorskom groblju. Odobrenje za prenos posmrtnih ostataka izmolio je šabački sveštenik Iva Janković koji je i sam imao sina među poginulim đacima a sahranjivanje tela obavljeno je u potpunoj tišini uz pismenu obavezu roditelja da će o tragediji svoje dece doživotno ćutati.
Ovaj krvavi događaj je Rodoljubu Čolakoviću obezbedio posleratnu „svetlu“ komunističku karijeru u Beogradu.
Ako izuzmemo spomen kosturnicu Šapčana iz Velikog rata (1914 – 1918), ovo je jedina masovna grobnica na teritoriji našeg grada. Komunisti su svoja grobljišta krili, zatirali su im svaki trag verujući da će na taj način sakriti svoje krvave tragove. Ali ipak, ima Božije istine, jer kao što se kaže u Svetom pismu – ,,ništa nije skriveno što se neće otkriti, ni tajna što se neće doznati“.
Često u sredstvima javnog informisanja prethodnih godina od strane državnih istoričara pa i ljudi iz politike slušamo o nacionalnom pomirenju. Još od vremena donošenja onog nesretnog zakona o izjednačavanju ravnogoraca i komunista (koji između ostalog nikad nije zaživeo jer nikad nije doneta uredba o njegovom primenjivanju), otužan bilans u političkom i kultorološkom smislu vidimo danas u besomučnom i beskompromisnom propagiranju Josipa Broza i hvalospeva o njegovoj vladavini i vremenu. Sa ove vremenske distance može se zaključiti da je i takav nakaradan zakon upotrebljen u kozmetičke svrhe od strane pojedinih političara i tadašnjih vlastodržaca, zavaravajući narod da se u društvu zaista odigravaju izvesni demokratski procesi. Deboljševizaciju društva nismo sproveli tako da komunisti kao veliki majstori manipulacije vladaju i danas sprovodeći preko televizija sa nacionalnom frekvencijom svoju brozomaniju nad hipnotisanim narodom.
Tačno je, nama treba nacionalno pomirenje ali pomirenje koje je utemeljeno na zdravim osnovama a ne na lažima, prećutkivanju i ignorisanju. Ne možemo miriti žrtvu i dželata a da pritom dželat nije doživeo nikakvu spoznaju o počinjem grehu. Hrišćanski je praštati svakako, ali hrišćanski je i ispovedati se i kajati. Međutim, kajanja nema već naprotiv, ima samo kontriranja i zloupotreba i iskrivljavanje istorije zarad jeftinog politikanstva i dnenopolitičkih budalaština.
Srbi vole svoju istoriju ali je ne znaju. A kako i da je znaju kad je opasna neprijateljska mašinerija upošljena da se iskrivljeno i netačno uči a i ono što se zna ako može što pre zaboravi.
Ovakve godišnjice bi trebalo da obeležavaju organizacioni odbori gradova a ne stranke, pokreti i pojedinci ali to je izgleda još uvek daleko od nas.
Dragan B. Topalović
